کد مطلب:27980 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چرا با اين كه ائمه(ع) معصوم بودند، در دعاهايشان از فزوني گناهان استغفارمي كردند؟ و اگر معناي گناه دوري از خداست، اين را چگونه توجيه مي كنيد؟

استغفار و توبه داراي مراتب و درجاتي متناسب با عاملين آن است. توبه گنه كاران از گناه است و توبه اهل سلوك از پرداختن به غير خدا و توجه به غير حق و توبه و استغفار واصلان و اولياي كمل الهي مرتبه اي دارد فوق همه اينها. آنان چون مستغرق در ذات جميل علي الاطلاقند و توجه به مقام ربوبي - كه كمال مطلق است - دارند وقتي به خود و اعمال خويش مي نگرند با تمام عظمت و بزرگي آن اعمال آنها را در برابر عظمت بي نهايت الهي بسيار كوچك ومايه سرافكندگي و شرمندگي مي بينند. مانند آن كه مهم ترين دارايي اش مقداري آب گل آلود بود و آن را براي سلطان هديه برد و چون فر و شكوه شاهي را بديد از آنچه آورده بود سخت شرمسار و سرافكنده گرديد. آري علي(ع) همان عبادتي را كه افضل از عبادت ثقلين است در برابر جمال و جلال الهي برگ سبز درويش مي بيند و سر به زير مي افكند و اين خود يكي از عالي ترين مراتب عبوديت مطلقه و فناي في الله مي باشد. از طرف ديگر امام راحل در كتاب «آداب الصلاه» در شرح حديث نبوي «ليغان علي قلبي واني لاستغفرالله كل يوم سبعين مره ) فرموده اند: براساس توحيد ناب تمام هستي آينه و مرآت تجلي پروردگار است و ائمه هدي: در همه هستي از جمله انسان ها خدا را مي ديده اند ولي برخي از آنها مانند ابوجهل ها و ابوسفيان ها مرائي كدرند و بر قلب پيامبر(ص) زنگار مي زدند. از اين رو حضرتش براي زدودن اين زنگار استغفار مي فرستد. مسأله محجوبيت نفس نيز در مورد آنان در همين راستا قابل تفسير است گرچه نسبت به ديگران اشكال ديگري دارد. به عبارت ديگر حجاب و عيب نفس و ... نسبت به مراتب كمالي افراد متفاوت است. معناي ديگر حجاب نفس نيز قصور ذاتي براي نيل به مرتبه غيب الغيوب است. چنان كه پيامبر(ص) فرمودند: « ما عرفناك حق معرفتك»